Luscofusco

Quixen pendurar unha chave nunha cadea de ouro, ou de prata, ou de palabras...
Palabras que desprenden recendo a mar, a verde, a xente que non sabe se sube ou baixa, pero que ten a sabedoría que espallaron as meigas pola súa terra. Por iso, comecei cun trasno que se manifestou a través dun espeso neboeiro no luscofusco. Cando desapareceu o manto neboento, escintilou un vagalume que tiña moita amizade cunha bolboreta. Aquel lucecú relucía coma unha buxía na escuridade da noite. A lúa capitaneaba o ceo co seu traxe invisible feito por un alfaiate de Rianxo. Mais aló, na fiestra da fraga, os carballos e os castiñeiros queixábanse cheos de fiumes porque non podían ofrecer aos camiñantes o alimento que lles proporcionaban as cerdeiras, as figueiras, as laranxeiras... Pero chegou o amencer e con el o primeiro lóstrego do sol que comenzaba a espertar daquel soño fermoso. Case podo pendurar a chave, acaso remate de seguido se engado bicos, conxuros, saraibas, saudades, morriñas, anduriñas, meniños, raíñas, píntegas, xoias, xuramentos... xuramentos de non esquecer a chave en ningún lugar.

Chegou o momento

Creo que xa cbegou o momento de bloguear en galego. Hoxe vai ser o día no que comece a facelo. A verdade, é que non o fixen antes porque o meu idioma de escritura é o español. Aínda que son galego falante, sufrín a represión na escola mediante a cal se nos prohibía falar galego baixo ameaza de ser considerados uns pobres ignorantes. Nom importaba se tiñas un expediente xenial, ou se podías coas duas linguas sen problemas, pero non podías falalo. A min, sempre me gustou escribir, e varias veces participei en concursos literarios(nunhas ocasions con máis éxito ca noutras), pero sempre tiven de facelo en español. Por iso, o meu cerebro fai este traballo moito máis creativo nesta lingua ca en galego. Por iso, teño unha riqueza gramatical moi superior en español. Mais vocabulario, mais recursos... Pero falalo xa é outra cousa. Ahí non hai barreiras e tampouco teño ningunha dificultade para rotar dunha lingua a outra. En Galicia temos duas linguas A, o galego e o español. Os rapaces son perfectamente capaces de dominar as dúas sen complicacions. É perfecto un 50% na escola. Porque, no fin, na rúa case todos os rapaces falan castelán. Non creemos un problema onde non existe. Eu falo con coñecemento de causa. Teño dúas fillas que estudaron nos dous idiomas, e non teñen ningún problema para moverse en calquera deles. Ou en inglés. Sen perder calidade de ensino, sen perder identidade. As linguas están para unir e non para crear valados que custa derribar.

Estrenando

Estrenar es renovarse. Por dentro o por fuera. Pero, ¿qué importancia tiene ponerse una pieza de ropa nueva, unos zapatos o cualquier otro objeto superfluo ante la posibilidad de estrenar ilusiones, sueños, actitudes, etc.? No cabe duda de que lo segundo satisface mucho más. Es mejor sentir en cada poro de tu piel, en cada cc. de sangre la inquietud de lo que está por venir.La certeza de que, aunque no sea de todo satisfactorio, ya ha dejado huella. Yo también he tenido un estreno hoy. Un pequeño estreno teatral. Uno de tantos desde hace siete u ocho años. Ni el vestido más lujoso de Versace, podría igualar la emoción que te embarga cuando haces algo que te gusta y, además, hace felices a otros. Sin duda, es fascinante estrenar por dentro. Pero no está demás renovarse por fuera de vez en cuando.